Ο ΔΑΡΒΙΝΟΣ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΔΑΡΒΙΝΟ!

Ο ΔΑΡΒΙΝΟΣ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΔΑΡΒΙΝΟ!              

Δέν εἶναι λίγοι οἱ ἐντός ἐκκλησίας ἄνθρωποι (πολλές φορές µάλιστα καί ἱεράρχες) οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Γένεση δέν ἀποτελεῖ µιά ἐπιστηµονική περιγραφή τῆς Δηµιουργίας, ἀλλά µιά συµβολική παράθεση γεγονότων. Ἐπιπλέον µεγάλες µορφές τῆς σύγχρονης γενετικῆς ἐπιστήµης οἱ ὁποῖοι εἶναι, ὅπως δηλώνουν, καί ἄνθρωποι τῆς πίστης(;) ὅπως ὁ Ντοµπζάνσκι καί ὁ Collins δηλώνουν ὅτι “κανένας σοβαρός βιολόγος σήµερα δέν ἀµφιβάλει ὅτι ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης ἐξηγεῖ τή µεγάλη πολυπλοκότητα καί διαφορετικότητα τῆς ζωῆς”!

Σάν βιολόγος, ἔχω πολλά στοιχεῖα πού ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ἡ Γένεση εἶναι ταὐτόχρονα καί ἐπιστηµονική Ἀποκάλυψη. Στό ἄρθρο µου, ὅµως, αὐτό, θά ἀρκεσθῶ νά παραθέσω ἕνα µόνο στοιχεῖο. Θά µοιρασθῶ µέ τούς ἀναγνῶστες τῆς «Ἐνοριακῆς Εὐλογίας» ἕναν προβληµατισµό τοῦ ἴδιου τοῦ Δαρβίνου σχετικά µέ τή θεωρία του, µεταφέροντας ἀκριβῶς τά λόγια του.

Ὁ ἴδιος ὁ Δαρβίνος, λοιπόν, εἶπε: «Τό ἀνθρώπινο µάτι, µέ ὅλες του τίς ἀµίµητες ἐπινοήσεις γιά τήν προσαρµογή τῆς ἑστίασης σέ διάφορες ἀποστάσεις, γιά τήν ρύθµιση εἰσδοχῆς διαφορετικῶν ποσοτήτων φωτός, καθώς καί γιά τή διόρθωση τῶν σφαιρικῶν καί χρωµατικῶν ἐκτροπῶν, δέν θά µποροῦσε νά ἔχει σχηµατιστεῖ µέσῳ φυσικῆς ἐπιλογῆς. Αὐτό, µπορῶ ἀνοιχτά νά τό ὁµολογήσω, φαίνεται παράλογο στό µέγιστο βαθµό»! (Κάρολος Δαρβίνος, «Περί τῆς Καταγωγῆς τῶν Εἰδῶν µέσῳ τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς, ἤ τή διατήρηση τῶν Εὐνοουµένων Φυλῶν στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς», 1859, σελ. 155). Φυσικά, ὁ Δαρβίνος στή συνέχεια τοῦ κειµένου του, µέσα ἀπό φιλοσοφικούς συλλογισµούς, προσπαθεῖ νά πείσει ὅτι παρ’ ὅτι φαίνεται ἀδιανόητο στήν ἀνθρώπινη λογική, δεδοµένης πάντα τῆς θεωρίας του, δέν θά ἦταν παντελῶς ἀδύνατο νά συµβεῖ(!). Ὡστόσο ὁ ἀρχικός του προβληµατισµός παραµένει µέ ἀµείωτο βάρος, τό ὁποῖο ἄν δέν ὑπῆρχε, ὁ συγκεκριµένος προβληµατισµός δέν θά εἶχε τεθεῖ ἐξαρχῆς. Τελικά καταργεῖται καί ἡ ἐπιστήµη καί ἡ λογική γιά νά πάρει τή θέση τους µιά θεωρία, µιά φαντασία πού ἐφευρίσκεται µέ σκοπιµότητα. Τή σκοπιµότητα θεοποιήσεως τοῦ τυχαίου!

Πρόκειται γιά ἕναν προβληµατισµό πού ἐκφράστηκε καί στή σύγχρονη ἐποχή ἀπό ἕνα βιοχηµικό ἐν ὀνόµατι Michael Behe ὁ ὁποῖος διατύπωσε τό λεγόµενο ἐπιχείρηµα τῆς “ἀµείωτης πολυπλοκότητας”. Σύµφωνα µέ αὐτό, ὁρισµένα βιολογικά συστήµατα εἶναι ὑπερβολικά πολύπλοκα γιά νά ἔχουν ἐξελιχθεῖ ἀπό ἁπλούστερους ἤ “λιγότερο πλήρεις” προκατόχους, µέσῳ τῆς διαδικασίας τῶν τυχαίων µεταλλάξεων καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς. Ἐδῶ θά πρέπει νά σηµειώσουµε ὅτι φαίνεται λίγο παράξενο τό γεγονός ὅτι πώς σύσσωµη ἡ ἐπιστηµονική κοινότητα, ἔσπευσε νά ἀπορρίψει καί νά καταδικάσει τό παραπάνω ἐπιχείρηµα ὡς ἀβάσιµο καί ἀντιεπιστηµονικό, χωρίς κατ’ οὐσίαν νά ἔχει ἁπτά ἐπιστηµονικά δεδοµένα, τά ὁποῖα νά τό καταρρίπτουν, παρά τό γεγονός ὅτι τό ἐπιχείρηµα αὐτό ἀποτελεῖ προέκταση ἑνός προβληµατισµοῦ πού ἐκφράστηκε ἀπό τόν ἴδιο τό δηµιουργό τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης, τόν Δαρβίνο! Τό ὅτι ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι οἱ διαδικασίες τῶν τυχαίων µεταλλάξεων καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς ὄντως συµβαίνουν στά βιολογικά συστήµατα, δέν σηµαίνει αὐτοµάτως ὅτι αὐτές οἱ διαδικασίες ἦταν καί οἱ κινητήριες δυνάµεις πίσω ἀπό τή δηµιουργία τῶν εἰδῶν. Εἶναι δηλαδή πιθανό, οἱ τυχαῖες µεταλλάξεις καί ἡ φυσική ἐπιλογή νά δόθηκαν στά εἴδη µετά τή δηµιουργία τους ὡς ἕνας µηχανισµός προσαρµοστικότητας στίς διαρκῶς µεταβαλλόµενες περιβαλλοντικές συνθῆκες, καί ἐλλείψει ἐπιστηµονικῶν δεδοµένων πού νά φτάνουν τόσο πίσω στήν ἱστορία τοῦ κόσµου, δέν µπορεῖ κανείς νά ἀποδείξει ὅτι κάτι τέτοιο δέν ἰσχύει.

Ἐκτός ἀπό ἐπιστήµονας, ἐπέλεξα νά εἶµαι καί παιδί τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή τήν ἐπιλογή τήν ἔκανα συνειδητά διότι ἔχω τή σιγουριά ὅτι ἡ Ἐκκλησία διαφυλάσσει τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί τήν µεταφέρει σέ ὅσους θέλουν νά ἀκούσουν καί νά µάθουν. Ἡ Ἀλήθεια αὐτή πιστεύω ὅτι δέν εἶναι συµβολική ἤ ἀλληγορική ἀλλά Ἀλήθεια µέ ὅλη τή σηµασία τῆς λέξεως, ἡ ὁποία πολλάκις µάλιστα ἔχει ἐπαληθευθεῖ µπροστά στά ἔκπληκτα µάτια τῶν ἐπιστηµόνων, ὅπως γιά παράδειγµα στήν περίπτωση τῆς µιτοχονδριακῆς Εὔας (Βλ. Ἐνοριακή Εὐλογία τεύχη 130-131 καί 132-133).

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ὁ τελικός µου προβληµατισµός εἶναι ὁ ἑξῆς: Ποιά εἶναι  αὐτή ἡ βαθύτερη  αἰτία πού µᾶς ὁδηγεῖ στό νά ἀποδεχόµαστε  ἀβίαστα τήν κάθε µοντέρνα ἐπιστηµονική θεωρία, ἀκόµα καί αὐτές πού ἀγγίζουν τά ὅρια τῆς ἐπιστηµονικῆς φαντασίας, ἐνῷ ταυτόχρονα προσπαθοῦµε νά διαγράψουµε ὅλη τή γνώση πού µᾶς ἔδωσε ὁ Πατέρας µας ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κόσµου, µετονοµάζοντάς την σέ “ἀλληγορικό συµβολισµό;”

Μᾶλλον δέν θέλουµε τίποτα ἀπό Ἐκεῖνον. Μᾶλλον θέλουµε ὅλα νά τά βροῦµε µόνοι µας καί νά τά ἔχουµε µόνοι µας… Μᾶλλον ἡ φράση “τά σά ἐκ τῶν σῶν…” δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἕνας γλαφυρός συµβολισµός πού καλά θά κάνουµε νά τόν ξεχάσουµε στό ὄνοµα τῆς δικῆς µας µεγαλοσύνης καί παντογνωσίας(!) Ὁ Θεός νά µᾶς λυπηθεῖ!…

     Κωνσταντῖνος Βουγᾶς

         Μοριακός  Βιολόγος

       «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 139

ΦΑΡΙΣΑΪΚΟΣ ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΩΝΙΚΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ

ΦΑΡΙΣΑΪΚΟΣ ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΩΝΙΚΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ

Ἡ φαρισαϊκὴ δικαιοσύνη καὶ ὁ τελωνικὸς στεναγμὸς

Ἀπὸ τὸ βιβλίοτοῦ Ἀρχιμ. Ἱεροθέου Βλάχου
(νῦν Μητρ. Ναυπάκτου)«Ὀσμὴ Γνώσεως»Ἐκδόσεις «Τέρτιος»,

 «Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτόν… καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστώς…»
(Λουκ ιη´ 11-13)

.               Ἡ  ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς εἶναι ἡ πιὸ κατάλληλη γιὰ νὰ ἀποκαλυφθοῦν οἱ ἐσωτερικὲς διαθέσεις τῶν ἀνθρώπων. Στὴν προσευχὴ παρουσιάζεται ἡ πνευματικὴ κατάστασι τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν ἀντίθεσι μεταξὺ τοῦ Φαρισαίου καὶ τοῦ Τελώνου, τοὺς παρουσίασε στὴν ὥρα τῆς προσευχῆς.
.            Ὁ Φαρισαῖος μὲ τὸν τρόπο ποὺ προσευχόταν ἔδειξε πὼς ζοῦσε μία δαιμονιώδη πνευματικότητα, μία διεστραμμένη πνευματικὴ κατάστασι, ποὺ ἦταν ἀλύτρωτη. Ὁ Τελώνης μὲ τὴν προσευχὴ “ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ”  ἔδειξε τὴν πνευματική του ὑγεία, γι’ αὐτὸ “κατέβη δεδικαιωμένος”. Ὅσο κανεὶς ἐπιδιώκει μόνος του νὰ δικαιώση τὸν ἑαυτό του, τόσο καὶ ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν λύτρωση, ἐνῶ ὅσο κανεὶς μαστιγώνει ἀνηλεῶς τὸν ἑαυτό του, θεωρώντας τον ἀνάξιο τοῦ θείου ἐλέους, τόσο γίνεται δέκτης τῆς θείας Δωρεᾶς.
.          Τρία σημεῖα θὰ θέλαμε νὰ τονίσουμε στὴν σημερινὴ ὀμιλία.

Εὐσέβεια καὶ εὐσεβισμὸς

.            Πάντοτε ἡ φαρισαϊκὴ δικαιοσύνη εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς θείας Χάριτος, γιατί εἶναι μία εὐσεβιστικὴ κατάστασι. Ἐδῶ πρέπει νὰ κάνουμε τὴν διάκρισι μεταξὺ τοῦ εὐσεβοῦς καὶ τοῦ εὐσεβιστοῦ, γιατί ἡ περίπτωσι τοῦ Φαρισαίου καὶ ὅλων τῶν διὰ μέσου τῶν αἰώνων Φαρισαίων ὑπενθυμίζει τὸν εὐσεβιστή.
.            Κατ’ ἀρχὰς πρέπει νὰ ὑπογραμμισθῆ ὅτι ἡ εὐσέβεια δὲν εἶναι μία ἐξωτερικὴ παρουσίασι, ἀλλὰ ἡ ἕνωσί μας μὲ τὸν Χριστὸ καὶ δι᾽ Αὐτοῦ μὲ ὅλη τὴν Παναγία Τριάδα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ταυτίζει τὸ μυστήριο τῆς εὐσεβείας μὲ τὴν ἐνανθρώπησι τοῦ Χριστοῦ. “Καὶ ὁμολογουμένως μέγα ἐστι τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον, Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ” (Α´ Τιμ. γ´, 16)
.            Ἑπομένως ἡ εὐσέβεια δὲν εἶναι ἀνθρώπινη ἐκδήλωσι καὶ ἐνέργεια ἀλλὰ ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ αὐτὴ ξεκινῶντας μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ εὐσεβιστὴς ἔχει μερικὲς ἐπιφανειακὲς ἀρετὲς καὶ κάνει μερικὰ ἐξωτερικὰ ἔργα “πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις”. Οἱ ἀρετές του δὲν εἶναι καρπὸς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, δὲν γίνονται μέσα στὸ κλῖμα τῆς μετανοίας, ἀλλὰ εἶναι ἀνθρώπινα ἔργα ποὺ γίνονται στὴν προσπάθειά του νὰ προβληθῆ. Ἀντίθετα τὰ ἔργα καὶ οἱ ἀρετὲς τοῦ εὐσεβοῦς εἶναι καρπὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἀποτέλεσμα τῆς ἑνώσεώς του μὲ τὸν Χριστό. Δηλαδὴ οἱ ἀρετὲς ἔχουν ἕνα βαθὺ θεολογικὸ νόημα. Δὲν εἶναι ἕνας φυσικὸς τρόπος ζωῆς, ἢ μία συνήθεια, ἀλλὰ δῶρα καὶ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ δίνονται στὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο ποὺ μὲ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ὑπέταξε τὸ σῶμα στὴν ψυχὴ καὶ τὴν ψυχὴ στὸν Θεό. Ἔτσι στὸν εὐσεβιστὴ ὅλες οἱ πράξεις εἶναι ἀνθρώπινες, εἶναι πράξεις “τῆς αὐτόνομης ἠθικῆς δεοντολογίας”, ἐνῶ στὸν εὐσεβῆ ὅλες οἱ πράξεις εἶναι θεανθρώπινες.

 Ἔργα καὶ δικαίωσι

.            Ὕστερα ἀπὸ αὐτὴν τὴν διάκρισι γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι τὰ ἔργα αὐτὰ καθ’ ἑαυτὰ δὲν δικαιώνουν τὸν ἄνθρωπο, γιατί “καλὲς πράξεις” μποροῦν νὰ κάνουν ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ καὶ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἀλύτρωτα συστήματα, χωρὶς ὅμως νὰ ἐξασφαλίζουν τὴν σωτηρία. Ὅσες “καλὲς πράξεις” δὲν γίνονται μέσα στὸ κλῖμα τῆς μετανοίας, ἀλλὰ μὲ τὸ πνεῦμα τῆς αὐτοδικαιώσεως, χωρίζουν περισσότερο τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διδάσκει πῶς “τοῦ Θεοῦ μὴ ἐνεργοῦντος ἐν ἡμῖν πᾶν τὸ παρ’ ἠμῶν γενώμενον ἁμαρτία”. Μπορεῖ κάποιος νὰ κάνη ἐλεημοσύνη, νὰ ἐξασκῆ τὴν ἐγκράτεια κλπ. ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν ἔχει τὸ πνεῦμα τῆς ταπεινώσεως καὶ δὲν συνδέεται μυστηριακὰ μὲ τὴν Ἐκκλησία, εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ συνεπῶς ὅλη του ἡ ζωὴ (ἔστω κι ἂν εἶναι ἐγκρατὴς) εἶναι ἁμαρτωλή.
.            Ἑπομένως, τὰ καλὰ ἔργα αὐτὰ καθ’ ἑαυτὰ οὔτε δικαιώνουν οὔτε καταδικάζουν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἡ δικαίωσι καὶ ἡ καταδίκη ρυθμίζεται ἀπὸ τὴν σχέσι του μὲ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό. Σὰν παράδειγμα ἔχουμε τοὺς δύο ληστὰς στὸν Γολγοθά. Ὁ ἕνας σώθηκε ὄχι γιὰ τὰ καλά του ἔργα, ἀφοῦ ἦταν ἐγκληματίας, ἀλλὰ γιατί ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Καὶ ὁ ἄλλος καταδικάσθηκε ὄχι γιὰ τὰ ἐγκληματικά του ἔργα, ἀφοῦ δὲν ἦταν χειρότερος ἀπὸ τὸν ἄλλο, ἀλλὰ γιατί βλαστήμησε τὸν Χριστό. Ἄρα τὴν σωτηρία μας τὴν ρυθμίζει ἡ σχέσι μας μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα Του.
.            Πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι αὐτός, ποὺ ἑνώνεται μὲ τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν ὁμολογεῖ, κάνει ἔργα, ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι καρποὶ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη, σὰν τὸ Φαρισαῖο, νὰ καυχηθῆ. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο δείχνει ὅτι ζῆ τὸ πνεῦμα τῆς σωτηρίας καὶ εἶναι ἅγιος. Διότι ἡ ἁγιότητα δὲν εἶναι μία ἠθικὴ ἔννοια, ἀλλὰ ὀντολογική, ὑπαρκτική, δηλαδὴ εἶναι συμμετοχὴ στὴν βίωσι τῆς μετανοίας, στὴν ἐκζήτησι καὶ ἕνωσι μὲ τὴν Χάρι τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτοδικαίωσι καὶ αὐτομεμψία

 .            Ὁ Φαρισαῖος τῆς παραβολῆς ἐκφράζει ἄριστα τὸν δυτικὸ Χριστιανισμὸ μὲ τὴν πληθωρικὴ κοινωνικὴ ἐργασία, ἀποξενωμένη ὅμως ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ζωή, ἐνῶ ὁ ἀλάλητος στεναγμὸς τοῦ Τελώνου ἐκφράζει τὴν ἐσωτερικὴ ζωὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
.            Ὀρθόδοξοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ὑπερβαίνουν τὴν φαρισαϊκὴ δικαιοσύνη, τὴν δικαίωσι τῶν ἔργων καὶ τὴν αὐτοδικαίωσι καί, σὰν τὸν Τελώνη, ζητοῦν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ διακρίνονται γιὰ τὴν μεγάλη ἀρετὴ τῆς αὐτομεμψίας. Πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι ἡ αὐτομεμψία ἢ ὅπως λέγει ὁ Μ. Βασίλειος ἡ πρωτολογία (νὰ λέμε ἐμεῖς τὸν πρῶτο λόγο ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας) εἶναι οὐσιῶδες στοιχεῖο τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους. Ἐπειδὴ εἶναι πάντοτε συνδεδεμένη μὲ τὴν ταπείνωσι τῆς ψυχῆς, γι’ αὐτὸ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει αὐτὴ τὴν ἀρετὴ δείχνει τὴν παρουσία τῆς θείας Χάριτος. Ἡ αὐτομεμψία εἶναι ἡ “ἀφανὴς προκοπὴ” κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας. Δὲν ἀφήνει περιθώρια νὰ δημιουργηθῆ τὸ ἄγχος καὶ ὅλα τὰ ψυχολογικὰ συμπλέγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα μιλάει ἡ σύγχρονη ψυχολογία, ἡ ὁποία ἄλλωστε εἶναι δημιούργημα τοῦ κλίματος τῆς αὐτοδικαιώσεως καὶ τῆς φαρισαϊκῆς δικαιοσύνης τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ. Αὐτὴ ἡ διαφορὰ ἐκφράζεται καὶ στὸν τρόπο λατρείας. Οἱ Ὀρθόδοξοι στὰ τροπάριά μας μιλᾶμε γιὰ ἁμαρτία καὶ ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ οἱ δυτικοὶ καὶ ἡ δυτικοποιημένη θρησκευτικότητα ἀρέσκονται στὰ “τραγουδάκια” ποὺ εἶναι ἐμποτισμένα στὴν αὐτοδικαίωσι.
.            Εἴθε νὰ ζήσουμε τὸ ὀρθόδοξο πνεῦμα τῆς μετανοίας, ὥστε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ.

Category Archives: ΔΕΣΠΟΤΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ

Category Archives: ΔΕΣΠΟΤΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ & ΘΕΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)

      

 

Εκείνη την προγονική κατάρα και καταδίκη προ Χριστού την είχαμε όλοι κοινή και ίδια, χυμένη σε όλους από ένα προπάτορα, σαν να αναπτυσσόταν από τη ρίζα του γένους και να ήταν συνημμένη με τη φύση. Κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτε απέναντι σε εκείνη τη κοινή κατάρα.
Αλλά ήλθε ο Χριστός ελευθερωτής της φύσεως, που μετέβαλε τη κοινή κατάρα σε κοινή ευλογία, αφού ανέλαβε την ένοχη φύση μας από την ακήρατη Παρθένο και την ένωσε στην υπόστασή του, νέα, χωρίς να έχει μετάσχει σε παλαιό σπέρμα, την κατέστησε αθώα και δικαιωμένη, ώστε και οι γεννώμενοι από αυτόν έπειτα κατά το πνεύμα να μένουν όλοι έξω από τη προγονική εκείνη κατάρα και καταδίκη.

5 Φεβ 2014Σταμάτης Σπανουδάκης: "Μέ εὐφραίνει τό «πρίν» τῆς Ἑλλάδας, μέ πληγώνει τό «τώρα», ἀλλά ἐλπίζω στό «αὔριο»"

 

Σταμάτης Σπανουδάκης: "Μέ εὐφραίνει τό «πρίν» τῆς Ἑλλάδας, μέ πληγώνει τό «τώρα», ἀλλά ἐλπίζω στό «αὔριο»"

Γράφει ὁ Σταμάτης Σπανουδάκης

Αὐτές τίς μέρες, προτιμῶ νά "ἀνεβάζω" λίγα λόγια μου, σάν ἕνα διάλειμμα στήν μουσική, ἡ σάν μιά διαφορετική λίγο πιό "κατανοητή", φωνή μου. Ἐλπίζω μόνο νά μήν σᾶς κούρασα. Αὐτό πού μᾶς ἔχει «χαλάσει» σάν λαό εἶναι ὅτι ἀνταλλάξαμε τήν πίστη στόν Χριστό καί τήν πατρίδα, τήν οὐσία δηλαδή τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς πρωτόγονοι ἰθαγενεῖς, μέ τά μπιχλιμπίδια τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῶν παντοειδῶν παγκοσμιοποιημένων φαντασμάτων.  Ἄν μποροῦσα νά μεταφερθῶ σέ κάποια ἐποχή μέ τή μηχανή τοῦ χρόνου θά ἤθελα νά βρεθῶ ἐκεῖ, τή στιγμή πού ὁ Χριστός ἀνεστήθη, μέ τήν κρυφή λαχτάρα, νά ΄μοῦν ὁ ληστής στό πλάι Του.

Μή φοβάστε τίποτα καί κανέναν καί δίνετε λογαριασμό μόνο στόν Χριστό. Τί χρειάζεται νά ’χει στήν «φαρέτρα» τοῦ ἕνας νέος καλλιτέχνης γιά νά κάνει καριέρα στήν Ἑλλάδα; Ταλέντο, ταλέντο καί κυρίως ταλέντο. Ἡ δουλειά ὅμως εἶναι πάντα σημαντική. Ἄν θέλετε κι ἄλλα, ἔρωτας, χωρίς ὅρους καί καθαρή καρδιά. Παλληκαρίσια «ὄχι», ἀλλά καί ἐπίπονα «ναί». Ἀφοσίωση ὁλοκληρωτική καί ἄνευ ὅρων. Ταπείνωση μπροστά σε ὅσα μεγάλα προϋπῆρξαν.

Βιώνουμε τήν πλήρη καί μέ πρόγραμμα καταστροφή τῆς «ψυχῆς» τῆς Ἑλλάδας. Τῆς πίστης, τῆς παλληκαριᾶς, τῆς ἀληθινῆς παιδείας. Ζοῦμε τήν....

χυδαία καί ἄνευ ἐπιχειρημάτων ἄρνηση τοῦ παρελθόντος μας. Καλοῦ καί κακοῦ. Τά παιδιά μας πετιοῦνται σέ ἕναν κόσμο πού γκρεμίζεται, χωρίς νά ἔχουν ὑλικά, γνώσεις καί πίστη γιά νά τόν οἰκοδομήσουν. Ζεῖ Θεός ὅμως.

Θά ἔπρεπε νά μετατραπεῖ ἡ «ἄδεια» σήμερα Βουλή, σέ μιά Μεγάλη του Γένους Σχολή, ὅπου θά ξαναμαθαίναμε σωστά τήν ἱστορία μας, τούς ἥρωές μας, τή γλώσσα μας, τούς Ἀλέξανδρους, ἀλλά καί τούς Ἐφιάλτες μας. Τό μέτρο τοῦ ἄνδρα, τοῦ παλληκαριοῦ καί τοῦ Ἕλληνα γιά μένα εἶναι νά τά βάζεις μέ τούς δυνατούς καί νά προστατεύεις τούς ἀδύνατους. Ὁ Διογένης στή σημερινή Ἑλλάδα θά ἦταν ἀπόλυτα δικαιωμένος.

Εἶμαι ἀνθρωποκεντρικός. Οἱ ἰδεολογίες ποτέ δέν μέ κερδίσανε. Εἶναι ἁπλά ἰδέες καί λόγια. Ἀέρας δηλαδή. Οἱ ἄνθρωποι μέ ἐνδιαφέρουν. Καί ὡς εἰκόνες ἀλλά καί ὡς ὁμοιώσεις. Δέν ὑπάρχει κρίση θεσμῶν. Ὑπάρχει κρίση ψυχῶν. Κάνουν λάθος ὅσοι πιστεύουν ὅτι τό πρόβλημα τῆς χώρας μας, εἶναι οἰκονομικό. Εἶναι πρωτίστως ἠθικό. Ἔχουμε γίνει ἕνας λαός χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, χωρίς ἀξίες, χωρίς ἱστορία, χωρίς παρελθόν καί κατά συνέπεια, χωρίς μέλλον. Ὅμως στά δύσκολα εἶναι πού πρέπει νά παλέψεις γονατίζοντας. Καί ἡ βοήθεια πάντα ἔρχεται.

Ποτέ δέν ἔχω γράψει ἐρωτικούς στίχους γιά γυναῖκες. Ὅλοι εἶναι γραμμένοι γιά τόν μεγάλο μου ἔρωτα, τόν Ἰησοῦ Χριστό τόν Ἐσταυρωμένο. «Θέλω νά ΄μαί πάντα μαζί σου», ἔγραψα. Ἐγώ ξέρω τί λέω. Ἀναγνωρίζω ὅμως, τό δικαίωμα τοῦ κάθε ἀκροατῆ μου νά καταλάβει τή μουσική ἤ τούς στίχους μου, ὅπως ἐκεῖνος θέλει. Εἶναι νικημένος ὁ κόσμος στόν ὁποῖο ζοῦμε καί πνέει τά λοίσθια. Νικητές εἴν’ οἱ χαμένοι. Ὅσο γιά τούς ἀρχηγούς καί παράγοντες τοῦ κόσμου τούτου;

«Μοιάζουν νικητές κι εἶναι νικημένοι,

μοιάζουν ζωντανοί κι εἶναι πεθαμένοι».

Πάντα λειτουργῶ παρορμητικά. Ἐξ οὐ καί οἱ κατά καιρούς παρεξηγήσεις τῶν ὅσων λέω ἤ κάνω. Ἀλλά πιστεύω ἀκόμη, ὅτι ἔτσι εἶναι καλύτερα. Ἄν δώσεις προτεραιότητα στή λογική, αὐτό θά γίνει καί στήν τέχνη σου, πράγμα τό ὁποῖο θεωρῶ λάθος. Χαίρομαι καί εἶμαι στό πλευρό ὅποιου ἀντιδρᾶ σ΄ αὐτή τή χυδαία ἐξουσία τοῦ ψεύτικου φόβου. Ὅμως νομίζω ὅτι τώρα πιά, μόνο δύο ἐπιλογές ὑπάρχουν. Ἤ παίρνουμε τά ὅπλα ἤ γονατίζουμε καί προσευχόμαστε. Τό δεύτερο, πολύ πιό δύσκολο καί οὐσιαστικό.

Ἡ μουσική εἶναι γιά μένα ἕνας προσωπικός δρόμος, πού προσπαθῶ νά περπατήσω, ἀνεπηρέαστος ἀπό τίς Σειρῆνες πού πιεστικά μου ζητοῦν νά περπατήσω γιά λίγο στόν δικό τους. Ὁ δρόμος τῆς σύνθεσης εἶναι ἕνας πολύ μοναχικός δρόμος, πού σιγά-σιγά σέ πάει στήν ἀπόλυτη μοναξιά, στήν προσευχή ἤ καί στήν τρέλλα.

Ἡ μουσική εἶναι ὁ τρόπος πού μου ἔδωσε ὁ Θεός γιά νά πορεύομαι καί νά Τόν ὑμνῶ. Εἶναι τό δυνατότερο ναρκωτικό καί μέ πάει σέ μέρη καί σέ αἰσθήματα ἀκατανόητα μέν, μαγικά δέ. Εἶναι τελικά το δῶρο πού μου δόθηκε, ἴσως χωρίς νά τό ἀξίζω. Ὁ καλλιτέχνης πού δέν βλέπει τόν Θεό πίσω ἀπ’ τή μουσική ἤ τήν ἔμπνευση εἶναι γιά μένα τυφλός. Γίνεται φτωχός, ἐνῶ γεννήθηκε πλούσιος.

Ἡ μαγεία τῆς δημιουργίας βρίσκεται στή στιγμή. Τό μόνο πού ζητάει ὁ Θεός εἶναι νά ΄σαί ἐκεῖ. Ἑτοιμοπόλεμος καί ταπεινός. Σκέψου νά «λείπεις» ὅταν σου χτυπάει τήν πόρτα ἡ ἔμπνευση. Ἄν εἶχα τόν χρόνο, θά ἀπέσυρα ὅλους τους δίσκους μου καί θά τούς «διόρθωνα», ὅπως σήμερα νομίζω ὅτι θά ΄πρεπε. Ἀλλά πῶς βγάζεις μουσικές ἀπό τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων; Γιατί ἐκεῖ ἔχει «κατοικήσει» πολλή ἀπό τή μουσική μου καί ἑπομένως δέν μοῦ ἀνήκει πιά. Ἄλλωστε, ἔτσι εἶναι καί τό σωστό. «Τά σά ἐκ τῶν σῶν Σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».

Ἡ ἀλήθεια πάντα παρεξηγεῖται καί γι’ αὐτό πολεμιέται. Λίγοι θέλουν νά τήν ποῦν, ἀλλά σέ ὅλους ἀρέσει νά τήν ἐπικαλοῦνται. Ἀκόμα πιό λίγοι ἀντέχουν νά τή ζοῦν καί αὐτοί εἶναι «τό ἅλας τῆς γῆς». Σέ μιά σούπα πολύ λίγο εἶναι τό ἁλάτι. Ἀλλά «εἶναι πολύ το λίγο».

Μέ εὐφραίνει τό «πρίν» τῆς Ἑλλάδας, μέ πληγώνει τό «τώρα», ἀλλά ἐλπίζω στό «αὔριο».

Δέ νομίζω νά ὑπάρχει ἀληθινός καλλιτέχνης ἐτυχισμένος. Ἕνα παιδάκι πού προσπαθεῖ νά καταλάβει τόν κόσμο τῶν μεγάλων ἤ νά λύσει τόν γρίφο τῶν παιχνιδιῶν πού ἔχει μπροστά του, δέν χαίρεται μέχρι νά τό καταφέρει.

Δέν αἰσθάνθηκα ποτέ «πνευματικός» ἄνθρωπος. Ἀπέχω ἀκόμα καί ἀπό τό νά εἶμαι σκέτος Ἄνθρωπος. Ὅλος ὁ ἀγώνας ἐκεῖ πρέπει κατ’ ἐμέ νά τείνει. Στό νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου, νά τόν ἀγαπήσεις, γιά νά γίνεις τελικά λίγο καλύτερος. Ἔτσι καί μόνο ἔτσι ἴσως βοηθηθοῦν καί κάποιοι ἄλλοι.

Δέν εἶναι δυνατόν νά γεννηθεῖς χωρίς γονεῖς. Ἔτσι βλέπω τό παρελθόν μας. Καί γι’ αὐτό τό σέβομαι καί τ’ ἀγαπάω. Κι ἐκεῖνο μου δίνει πλούσια τα ἐλέη...

Κάθε φορᾶ πού γράφω μιά μελωδία καί νιώθω νά μέ εὐλογοῦν τά δάκρυά Του, αὐτό εἶναι τό μόνο κριτήριο τῆς μουσικῆς μου. Ὅλα τ΄ ἄλλα ἕπονται ἤ καί σᾶς τά χαρίζω. Ὁ ἐρωτευμένος χαρίζει τά πάντα γιά τόν Ἕναν καί περιέργως γίνεται πλουσιότερος.

Θέλω νά παραμείνω παιδί γιά νά μπορῶ νά ἀπορῶ, νά ἀλλάζω, νά παίζω, νά ἐκπλήσσομαι, νά κλαίω χωρίς τύψεις, γελώντας τήν ἑπόμενη στιγμή καί γιά νά αἰσθάνομαι ἐντονώτερη τήν προστασία τοῦ Πατέρα μας. Προτιμῶ νά ἀποφασίζει Ἐκεῖνος. Ξέρει καλύτερα.

Ἡ Ἀριστερά δέν μέ ἐκφράζει. Ὅμως καί ὁ κομμουνιστής μεθάει, πονάει, κλαίει, γελάει, φοβᾶται, ἐρωτεύεται, γεννιέται, πεθαίνει κ.λπ., ἀκριβῶς ὅπως καί ὁ δεξιός, ὁ χούλιγκαν, ὁ ἀναρχικός... Πάντων μέτρον ἄνθρωπος.

Ἡ πολιτική δέν ἔχει τίποτα νά δώσει σ΄ ἕναν καλλιτέχνη. Μόνο νά τόν «φτηνήνει» καί νά τόν «ἐπικαιροποιήσει» γιά κάποια χρόνια. Ἀλλά σέ λάθος ἀντικείμενο καί γιά λάθος λόγους. Ἡ τέχνη δέν μπορεῖ νά βοηθήσει οὔτε τόν ἑαυτό της. Εἶναι ἕνα ἀεράκι, ἕνα ἀπροστάτευτο παιδί, πού περιμένει νά τοῦ ἀφοσιωθεῖς καί νά τ’ ἀγκαλιάσεις.

«Δέν εἶν΄ ὁ θάνατος πού μέ τυραννάει

εἶν΄ ἡ στιγμή πού περνάει καί χάνεται».

Τό ὄνειρο καί ἡ τόλμη εἶναι οἱ κινητήριες δυνάμεις. Τό ὑλικό της δουλειᾶς. Τό δῶρο πού ἡ στιγμή χαρίζει. Ὀνειρεύομαι τό τί θά ἤθελα νά κάνω καί τό τολμῶ. Καί ἄν ἀποτύχω, ξαναπροσπαθῶ. Καί πάλι καί πάλι ὥσπου ἤ νά πετύχω ἤ νά καῶ. Καί τά δύο εἶναι εὐλογημένα. Καί ἡ φωτιά καί ἡ θάλασσα. Θάλασσα εἴν’ ὁ κόσμος. Ἄλλοι πνίγονται, ἄλλοι ἁπλῶς κολυμποῦν κι ἄλλοι φτάνουν ἀπέναντι. Δηλαδή ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου ξεκίνησαν. Στήν ἀκτή. Γιά μιά ἀνάσα, ἕνα διάλειμμα καί «πάλι ἄπ΄ τήν ἀρχή σέ μιά χώρα πού αἱμορραγεῖ». Τελικά μιά «κουβέντα» ἴσως νά εἶναι καί ὅλα ὅσα πραγματικά ἀξίζουν. Ὁ Λόγος πού «σάρξ ἐγένετο», πιστεύω ὅτι τά περικλείει ὅλα. Ὅσα ἦταν καί εἶναι καί θά ΄ρθοῦν.

Καμία δύναμη ἤ ἐξουσία τοῦ κόσμου αὐτοῦ, δέν ἀντικαθιστᾶ τή στιγμή πού ὁ Θεός, μ’ ἕνα «κλείσιμο ματιοῦ» σου χαρίζει τό δῶρο Του.

«Τίποτα δέν περιμένω, τίποτα δέν θέλω. Τό παιχνίδι εἶναι στημένο κι ὅποιος παίζει τό γνωρίζει».

Εἶδα στ΄ ὄνειρό μου τά χαρακτηριστικά, πού πρέπει νά ἔχει ὁ ἡγέτης τῆς Ἑλλάδας:

• Νά ξέρει καί ν΄ ἀγαπάει βαθιά τή χώρα, τήν ἱστορία καί τήν πίστη της.

• Νά μήν ντραπεῖ ποτέ γιά τίς ἰδέες του.

• Νά ξέρει ὅτι ὁ πολιτισμός δέν εἶναι ἀριστερό προνόμιο, ἀλλά ἐθνικό.

• Νά μή φλερτάρει μέ ἄλλους χώρους καί ἰδεολογίες, ἀλλά νά ἔχει τήν δύναμη νά τούς φέρει ὅλους κοντά του μέ τό παράδειγμα, τήν ἀλήθεια καί τό ἔργο του.

• Νά εἶναι «καθαρός» καί χωρίς ἐξαρτήσεις ἀπό τήν ἐκδοτικό-δημοσιογραφική πληγή. Ἀντιθέτως, αὐτοί νά εἶναι πάντα οἱ ἐχθροί του.

• Νά στείλει στίς φυλακές τούς «ὑψηλούς» ἀπατεῶνες, κάθε χρώματος καί κόμματος.

• Νά θεωρεῖ προσωπική του ὑπόθεση τήν τιμή, τά σύνορα καί τήν περηφάνεια τῶν Ἑλλήνων.

• Νά εἶναι παλληκάρι.

• Τέλος, νά μήν εἶναι πολιτικός το ἐπάγγελμα.

Καί μετά ξύπνησα...

Μακάρι νά μποροῦσα νά ξεφύγω ἀπό τόν ἑαυτό μου καί ὅσα «ξέρω». ‘Ωσπου νά τό πετύχω, φοβᾶμαι ὅτι ἡ μουσική μου πάντα θά θυμίζει ἐμένα. Δέν εἶναι ἡ Ἑλληνικότητα. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἑλλάδα. Οἱ μόνες ἐπιρροές πού τελικά μετρᾶνε γιά μένα καί γίνονται μ’ ἕνα μαγικό τρόπο μουσική, εἶναι αὐτές πού ἔχω ἀγαπήσει. Δέν ὑπάρχει στήν ἐποχή τῆς παγκοσμοιοποίησης ἐπιτακτικώτερη ἀνάγκη ἀπό τήν προσωπική ἀλήθεια τοῦ καθενός μας.

Ἡ χώρα μας θέλει ἀγωνιστές, θέλει παλληκάρια. Τούς ἐπιθύμησε. Ὅλα ἀξίζουν νά τραγουδηθοῦν, ἀλλά αὐτό πού ζητάει, βογκάει καί πονάει εἶναι ὁ χαμένος παράδεισος.. Ὁ πρωταθλητής ἴσως μετά τά τριάντα του νά ἡσυχάζει κάπως. Ὁ συνθέτης μέχρι νά πεθάνει πρέπει κυρίως νά μαθαίνει ἀλλά καί νά προσπαθεῖ νά τελοιοποιήσει τό ὅποιο ἔργο του. Ξέρει βαθιά μέσα του, πώς χωρίς πολλές θυσίες δέν θά γράψει ποτέ τό μεγάλο ἔργο.

Δέν εἶμαι σεμνός, οὔτε ταπεινός, ἁπλῶς αἰωνίως ὑποκλινόμενος μπροστά στό θρόνο. Τό θρόνο τοῦ Θεοῦ, τῆς μουσικῆς, τῶν οὐρανῶν...

Ἡ ἀγάπη τῶν ἐχθρῶν (Λουκ. 6,31-38) Ἀρχιμανδρίτης Ἰωήλ Γιαννακόπουλος

Ἡ ἀγάπη τῶν ἐχθρῶν (Λουκ. 6,31-38) Ἀρχιμανδρίτης Ἰωήλ Γιαννακόπουλος

(Ματθ. 5,43—48. Λουκᾶ 6,27—28. 31-40.)

Εἰς τὸ περὶ ἀνεξικακίας προηγούμενον θέμα ἀνέβημεν εἰς τὴν κορυφὴν τῆς ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίας τοῦ Κυρίου. Ἤδη ὅμως διὰ τῆς ἀγάπης τῶν ἐχθρῶν θὰ ἀνέλθωμεν εἰς τὴν κορυφὴν τῆς κορυφῆς τῆς ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίας τοῦ Κυρίου. Ἂς ἴδωμεν.

Ὁ Κύριος συμπληρῶν τὸν Ἑβραϊκὸν νόμον περὶ ἀγάπης λέγει: «Ἠκούσατε, ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις˙ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου». Τὸ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου» ἀναφέρεται εἰς τὸ Λευϊτ. 19,18. Τὸ δὲ «μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου» εἶναι ἐντολὴ τῶν Γραμματέων. Μὲ τὴν λέξιν πλησίον ὁ Ἑβραϊκὸς νόμος ἐννοεῖ τὸν Ἑβραῖον. Οἱ Γραμματεῖς ὅμως ἐζήτουν ἐξ αὐτοῦ τὸ «μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου» παρὰ τὸν νόμον, διότι ὁ νόμος διέτασσε τὴν ἀγάπην τῶν ἐχθρῶν Ἐξοδ, 23.4. Εἰς τὴν ἐθνικιστικὴν καὶ διεστραμμένην ἑρμηνείαν ταύτην τῶν Γραμματέων ὁ Κύριος προσφέρει τὴν γενικὴν πανανθρωπίνην ἀγάπην τῶν ἐχθρῶν διὰ λόγων, ἔργων καὶ προσευχῆς θέτων ὡς παράδειγμα τὴν πανανθρώπινην ἀγάπην τοῦ Θεοῦ ὡς ἑξῆς:

«Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοὺς μισοῦντας ὑμᾶς, προσεύχεσθε ὑπὲρ ἐπηρεαζόντων καὶ διωκόντων ὑμᾶς καὶ εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς». Ὁ Κύριος δικαιολογῶν τὴν ἀγάπην ταύτην λέγει χαρακτηριστικῶς: «Ἐὰν ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; ποία ὑμῖν χάρις;» ποία ἡ ὀμορφιά σας; «Οὐχὶ οἱ τελῶναι (οἱ ὁποῖοι πιέζοντες εἰς φορολογίας τὸν περιούσιον λαὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἑβραϊκόν, χάριν ξένων κατακτητῶν, ἦσαν μισητοὶ εἰς τοὺς Ἑβραίους) οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; Ἐὰν ἀσπάσησθε (χαιρετίσητε) τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε»; Τί περισσότερον ἀπὸ τοὺς τελώνας καὶ ἀμετανόητους κάμνετε; «Οὐχὶ οἱ ἐθνικοί,» οἱ εἰδωλολάτραι «τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; Ἐὰν δανείζητε παρ’ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν, ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα» — τὰ δανεισθέντα ἤ ἄλλα δάνεια καὶ αὐτοὶ ἐν ἀνάγκῃ— «Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες»—ἤτοι οὐδόλως ἀπελπίζοντες τοὺς ἐχθρούς σας, ἀρνούμενοι τὸ δάνειον πρὸς αὐτούς, οὐδὲ σεῖς ἀπελπιζόμενοι ἂν τὸ δανεισθὲν χάσητε—«καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς καὶ ἔσεσθε υἱοὶ Ὑψίστου, τοῦ Πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» καὶ οὕτω ὁ Θεὸς «χρηστὸς ἐστιν ἐπὶ ἀχαρίστους καὶ πονηρούς». Λέγων ὁ Κύριος, ὅτι ὁ Πατὴρ Του βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους δηλοῖ, ὅτι ὕψιστον ἀγαθὸν δὲν εἶναι μόνον τὸ θέλημά Του, ἀλλὰ φέρει καὶ παραστατικώτατον παράδειγμα τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος βρέχει καὶ φωτίζει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Σοφὸν τὸ σαφές.

Tα δυσάρεστα μπορούν να γίνουν αφορμή για να λατρέψετε τον Θεό

Tα δυσάρεστα μπορούν να γίνουν αφορμή για να λατρέψετε τον Θεό

"Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν' αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν' αγιάσει, αν το θέλει. Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.

Να εργάζεσθε με εγρήγορση, απλά, απαλά, χωρίς αγωνία, με χαρά κι αγαλλίαση, με αγαθή διάθεση. Τότε έρχεται η θεία χάρις.

Όλα τα δυσάρεστα, που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος, μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λατρεία του Θεού και να παύσουν να σας καταπονούν. Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό.

Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε. Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν' ατενίσετε το Φως, να κατακτήσετε το Φως. Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού.

Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό.

Ο λεπτός τρόπος

Ο λεπτός τρόπος

“Να είμαστε ζηλωτές. Ζηλωτής είναι εκείνος που αγαπάει ολόψυχα τον Χριστό και στο όνομά Του διακονεί τον άνθρωπο. Αγάπη στον Θεό και στους ανθρώπους, αυτό είναι ζευγάρι, δεν χωρίζει. Πάθος, πόθος, δάκρυα, με κατάνυξη, όχι σκόπιμα. Όλα από καρδιά! Ο φανατισμός δεν έχει σχέση με τον Χριστό. Να είσαι χριστιανός αληθινός. Τότε κανένα δεν θα παρεξηγείς, αλλά “η αγάπη σου πάντα θα στέγει”. Και στον αλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδή να τον τιμάεις, άσχετα με τη θρησκεία του, με έναν ευγενικό τρόπο. Μπορείς να περιποιηθείς έναν οθωμανό, όταν έχει ανάγκη, να του μιλήσεις, ν΄αναστραφείς μαζί του. Να υπάρχει σεβασμός της ελευθερίας του άλλου. Όπως ο Χριστός ίσταται επί την θύραν και κρούει, χωρίς να την παραβιάζει, αλλά περιμένει την ψυχή μόνη της κι ελεύθερα να Τον δεχτεί, έτσι κι εμείς να στεκόμαστε μπροστά στην κάθε ψυχή. Στην ιεραποστολική προσπάθεια να υπάρχει λεπτός τρόπος, ώστε οι ψυχές να δέχονται ό,τι προσφέρουμε -λόγια, βιβλία- χωρίς ν΄ αντιδρούν. Και κάτι ακόμη. Λίγα λόγια. Τα λόγια ηχούν στ΄ αυτιά και εκνευρίζουν πολλές φορές. Η προσευχή και η ζωή έχουν απήχηση. Η ζωή συγκινεί, αναγεννά και αλλοιώνει, ενώ τα λόγια μένουν άκαρπα. Η καλύτερη ιεραποστολή γίνεται με το καλό μας παράδειγμα, την αγάπη μας, την πραότητά μας. Στις συζητήσεις, λίγα λόγια για τη θρησκεία και θα νικήσετε. Αφήστε εκείνον που έχει άλλη γνώμη να ξεσπάσει, να πει, να πει… Να αισθανθεί ότι έχει να κάνει μ΄έναν ήρεμο άνθρωπο. Να επιδράσετε με την καλοσύνη σας και την προσευχή σας κι έπειτα του μιλάτε λίγο. Δεν κάνετε τίποτε, αν τα πείτε έντονα, αν του πείτε, παραδείγματος χάριν, “είπες ψέμα!”. Και τι θα βγεί; Είστε “ως πρόβατα εν μέσω λύκων”